ΕΝ ΠΙΣΤΕΙ ΖΩ ΤΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΕΝ ΠΙΣΤΕΙ ΖΩ ΤΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Ὅ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2,20) «Κι ἡ τωρινὴ σωματική μου ζωὴ εἶναι ζωὴ βασισμένη στὴν πίστη μου στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπησε καὶ πέθανε ἑκούσια γιὰ χάρη μου».
«Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες δείχνει, σε μια εποχή πρόταξης της εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνάμεις, ότι η πίστη στον Χριστό δίνει νόημα ζωής που ξεπερνά το εγώ, το εδώ, το τώρα. Ζω με πίστη στον Χριστό σημαίνει ζω με εμπιστοσύνη στις εντολές του ευαγγελίου που Εκείνος έφερε στον κόσμο. Και αυτές οι εντολές ξεκινούν από την πρόταξη της αγάπης για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, την πρόταξη της αλήθειας και όχι της υποκρισίας, την πρόταξη της καλοσύνης και της συγχωρητικότητας και όχι της εξουσίας και της επικράτησης με κάθε τρόπο και μέσο. Οι εντολές δεν εξασφαλίζουν δόξα στην ζωή αυτή. Προϋποθέτουν κόπο. Απόρριψη από την λογική των πολλών. Δεν υπόσχονται μία πορεία ελκυστική για τα δεδομένα των καιρών. Γι’ αυτά και, συχνά, μάς κάνουν να πονούμε. Ναι αισθανόμαστε ότι ακολουθούμε πορεία μοναχική. Ότι οι γύρω μας δεν μας καταλαβαίνουν. Όμως η τήρησή τους αφήνει στην καρδιά μία παρηγοριά αναφαίρετη. Ότι δεν είμαστε μόνοι μας, καθώς ο Χριστός μας αγαπά και ζει εντός μας.
«Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Αυτή η εκούσια σταύρωση του Χριστού για μένα και για όλους μαρτυρεί και κάτι ακόμη. Ότι δεν πλαστήκαμε για να αναγκαζόμαστε, αλλά για να επιλέγουμε. Και όπως ο Χριστός, με την θέλησή Του και με επίγνωση ότι δεν θα ήταν οι πολλοί αυτοί που θα Τον ακολουθήσουν, προχώρησε στην οδό του σταυρού, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μετριέται με βάση το πόσοι θα την κατανοήσουν και θα την αποδεχτούν, αλλά είναι ελεύθερη επιλογή της ύπαρξης που γνωρίζει ότι δεν της ταιριάζει άλλος δρόμος, έτσι και ο καθένας από εμάς καλείται να διαλέξει με τη θέλησή του τον δρόμο. Να μη λογαριάσει ανταποδόσεις. Να πάρει αποφάσεις ότι η πίστη είναι για τα δύσκολα. Να μην απαιτήσει καν από τους άλλους να τον συμμεριστούν. Να δείξει ότι αγαπώντας, θυσιάζοντας χρόνο, όνειρα, ακόμη και το δίκιο μας, ζει εν ημίν ο Χριστός. Και αυτός είναι η προτεραιότητα.
«Ζω με πίστη στον Χριστό που με αγάπησε, σταυρώθηκε και πέθανε με την θέλησή Του για μένα». Με αγάπησε ο Χριστός και με αγαπά. Όταν νιώθω την πίεση της ήττας σε ένα κόσμο που φωνάζει ότι επιτυχημένος είναι ο νικητής, όταν νιώθω ότι ανήκω σε μια Εκκλησία που βασανίζεται από τα ανθρώπινα «εγώ», που αδυνατεί να συνδεθεί με την γλώσσα των καιρών, όχι για να μετατρέψει το νόημα της αλήθειας σε συμβιβασμό ή παραίτηση, αλλά για να δείξει ότι τα ανθρώπινα, παρότι, πολλές φορές, έχουν δύναμη και αξία, δεν αρκούν για την σωτηρία και την αιωνιότητα, όταν το περιβάλλον μου μού λέει ότι υπάρχει ή ο δρόμος του συστήματος ή ο δρόμος του φανατικού περιθωρίου, όταν φοβάμαι πως δεν θα ευτυχήσω, η πίστη ότι ο Χριστός με αγαπά γίνεται συνεχώς η καινούργια αρχή. Παίρνω δύναμη, σηκώνω τον σταυρό μου και Τον ακολουθώ, στην οδό της αληθινής αγάπης, εκείνης που βιώνει η Εκκλησία, πέρα από τα ανθρώπινα.
Σταυρός η ζωή. Όχι αυτός με τα λουλούδια, τα πολύτιμα πετράδια, ως σύμβολο βεβαιότητας της πλειοψηφίας. Εκείνος, ο ταπεινός, ο βαρύς, ο της ήττας που νικά όμως το θάνατο, γιατί είναι ζυμωμένος με το Αίμα του Θεού.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
18 Σεπτεμβρίου 2022
Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
