«ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ»– Η ΕΝΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Το απόγευμα του Σαββάτου 11 Φεβρουαρίου 2017 συνεχίστηκαν οι συνάξεις του κύκλου Γονέων της Ενορίας Αγίων Πάντων Κέρκυρας για το ιεραποστολικό έτος 2016-2017. Το θέμα των συνάξεων αρύεται από τα «Έργα Ασκητικά» του αββά Δωροθέου της Γάζης.
Θέμα της ένατης συνάντησης ήταν το «Όταν το θέλω γίνεται δικαιούμαι». Η ασκητική παράδοση επισημαίνει ότι ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στο θέλημά του δυσκολεύεται να εμπιστευθεί τόσο τον Θεό όσο και τον συνάνθρωπο.
Όταν μάλιστα φτάνει στο σημείο να ταυτίσει το θέλημά του με την έννοια του δικαιώματος, δηλαδή να πιστεύει ότι δικαιούται ό,τι θέλει, είναι πολύ κοντά σε συγκρούσεις με τον πλησίον και σε άρνηση του Θεού. Γιατί η σχέση με τον συνάνθρωπο, όπως και η σχέση με τον Θεό, προϋποθέτουν εμπιστοσύνη στην αγάπη. Αν είμαστε θεληματάρηδες, τότε δεν πιστεύουμε πως οτιδήποτε μας λέγεται ή μας υποδεικνύεται είναι το σωστό και κάνουμε αγώνα να το καταρρίψουμε.
Ιδιαιτέρως στη σχέση του ζευγαριού, όταν το θέλημα γίνεται δικαίωμα εμφανίζεται το φαινόμενο της «γενίκευσης». Δηλαδή για οποιαδήποτε διαφορετική θεώρηση να σχηματίζεται η εντύπωση ότι ο άλλος δεν μας αγαπά. Αν ο άλλος δεν εκπληρώνει το θέλημά μας, τότε μοιάζει να μη μας καταλαβαίνει, να μην μας αποδέχεται, να μη μας αγαπά. Το δικαίωμα και το θέλημα μας βάζουν στον πειρασμό να πιστέψουμε ότι κανείς δεν μας αγαπά, ενώ κάποτε μας κάνει να δικαιολογούμε τον εαυτό μας για παρεκτροπές μας, καθώς θεωρούμε ότι επειδή δεν βρίσκουμε την αγάπη με τον τρόπο που θέλουμε, αυτή δεν υπάρχει.
Θέλημα που βαφτίζεται δικαίωμα έχουν και τα παιδιά. Μόνο που σε κείνα είναι ευκολότερη η οριοθέτηση και η ταπείνωση. Στους μεγάλους κυριαρχεί ο εγωισμός και το αίσθημα της ελευθερίας, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο να μπούνε όρια και όταν εξ ανάγκης ή εκ φόβου και δειλίας ή χάριν συμβιβασμού αυτά τίθενται, δεν πηγάζουν από αγάπη, με αποτέλεσμα να προκαλούν περαιτέρω λογισμούς.
Το φάρμακο της ασκητικής παράδοσης είναι η εξαγόρευση των λογισμών, η προσπάθεια για καλλιέργεια της αγάπης, που κάνει και τα δύο μέρη να υποχωρούν, η αίσθηση ότι δεν είναι αυθεντικό το δικό μου θέλημα, αλλά ότι μια σχέση προχωρά όταν βάζουμε μαζί και τα δύο θελήματα και τα θέτουμε ενώπιον του θελήματος του Θεού που είναι να φυλαχτεί η αγάπη. Εδώ είναι σημαντικός ο ρόλος του πνευματικού πατέρα, που μπορεί να εξομαλύνει συγκρούσεις.
Η εποχή μας αποθεώνει το θέλημα. Το καθιστά δικαίωμα, με αποτέλεσμα η οικογένεια να περνά κρίση. Πώς να υποχωρήσουμε όταν η μη εκπλήρωση του θελήματός μας θεωρείται αδυναμία; Όταν οι σχέσεις θεωρούνται στην προοπτική της εξουσίας. Η εκκοπή του ιδίου θελήματος γκρεμίζει το χάλκινο τείχος που υψώνεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, ανάμεσα στον καθέναν και τον πλησίον. Η εκκλησιαστική ζωή δίνει την ευκαιρία για μία νέα θέαση.
Η επόμενη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017 και ώρα 4 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο “Γωνιά”, με θέμα «κρίση και κατάκριση».
