ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ, ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ, ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ
Το Ψυχοσάββατο περνά απαρατήρητο για τους πολλούς. Συνήθεια βγαλμένη από τα βάθη των αιώνων η μνήμη των κεκοιμημένων. Κυρίως οι γυναίκες θυμούνται. Οι άντρες είναι για τη ζωή. Δεν μπορούν να κολλήσουν στον θάνατο. Οι γυναίκες όμως δεν ξεχνούν. Συνήθως τα άσχημα. Αυτό το διήμερο όμως, το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωινό του Σαββάτου, η μνήμη τους στρέφεται στα πρόσωπα που δεν μπορούν να τα διαγράψουν από τις αναμνήσεις, αλλά και από την καρδιά. Τους δικούς τους.
Ο θάνατος καταργεί το “μου”. Ο νεκρός δεν μας ανήκει. Ανήκει στο χώμα του και στον ουρανό. Όμως το οικείον δεν διαγράφεται. Μένει στην καρδιά. Και όταν η Εκκλησία μας καλεί, κάνουμε αυτό που μας έχει απομείνει ως σημάδι. Μια στάση στην ενασχόληση με τη ζωή. Μια σκέψη γι’ αυτούς που έφυγαν. Μια ελπίδα ότι και συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά και ότι θα βρεθούμε ξανά. Πώς; Μόνο η πίστη ξέρει.
Ψυχοσάββατο.
Λίγο βρασμένο σιτάρι, σημάδι ελπίδας ότι θα αναστηθούμε. Ένα ψυχοχάρτι στα χέρια του παπά, σημάδι ότι δεν ξεχνούμε. Ένα κερί στον ναό, σημάδι ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον χρόνο και τον κόσμο. Υπάρχουν και οι πριν από μας. Κι όταν κι εμείς θα γίνουμε “πριν”, κρατάμε στην μνήμη και την καρδιά το ότι ακόμη κι αν οι δικοί μας μάς ξεχάσουν, η Εκκλησία θα μας θυμάται. “Πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών των απ’ αιώνος κεκοιμημένων”.
“Η αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται”.
Στάση, σκέψη, ελπίδα. Το Ψυχοσάββατό μας…
Το Ψυχοσάββατο περνά απαρατήρητο για τους πολλούς. Συνήθεια βγαλμένη από τα βάθη των αιώνων η μνήμη των κεκοιμημένων. Κυρίως οι γυναίκες θυμούνται. Οι άντρες είναι για τη ζωή. Δεν μπορούν να κολλήσουν στον θάνατο. Οι γυναίκες όμως δεν ξεχνούν. Συνήθως τα άσχημα. Αυτό το διήμερο όμως, το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωινό του Σαββάτου, η μνήμη τους στρέφεται στα πρόσωπα που δεν μπορούν να τα διαγράψουν από τις αναμνήσεις, αλλά και από την καρδιά. Τους δικούς τους.
Ο θάνατος καταργεί το “μου”. Ο νεκρός δεν μας ανήκει. Ανήκει στο χώμα του και στον ουρανό. Όμως το οικείον δεν διαγράφεται. Μένει στην καρδιά. Και όταν η Εκκλησία μας καλεί, κάνουμε αυτό που μας έχει απομείνει ως σημάδι. Μια στάση στην ενασχόληση με τη ζωή. Μια σκέψη γι’ αυτούς που έφυγαν. Μια ελπίδα ότι και συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά και ότι θα βρεθούμε ξανά. Πώς; Μόνο η πίστη ξέρει.
Ψυχοσάββατο. Λίγο βρασμένο σιτάρι, σημάδι ελπίδας ότι θα αναστηθούμε. Ένα ψυχοχάρτι στα χέρια του παπά, σημάδι ότι δεν ξεχνούμε. Ένα κερί στον ναό, σημάδι ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον χρόνο και τον κόσμο. Υπάρχουν και οι πριν από μας. Κι όταν κι εμείς θα γίνουμε “πριν”, κρατάμε στην μνήμη και την καρδιά το ότι ακόμη κι αν οι δικοί μας μάς ξεχάσουν, η Εκκλησία θα μας θυμάται. “Πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών των απ’ αιώνος κεκοιμημένων”.
“Η αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται”.
Στάση, σκέψη, ελπίδα. Το Ψυχοσάββατό μας…
