ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ

Είγε ετελεύτα

Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;

Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά,

την φήμη της διδασκαλίας του

που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη

εκρύφθηκ’ αίφνης και δεν έμαθε κανείς

με θετικότητα τι έγινε

(ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του).

Κύριε, προσκυνούμε τα πάθη Σου, βλέπουμε τον Σταυρό Σου, δακρύζουμε μπροστά στον Επιτάφιό Σου, περιμένουμε την Ανάστασή Σου, αλλά είσαι για μας κρυμμένος. Πιστεύουμε ότι βρίσκεσαι στα προφανή, μα Εσύ κουρνιάζεις στην καρδιά εκείνου που δεν φοβάται να χάσει, στο χέρι εκείνου που δεν φοβάται να δώσει, στο στόμα εκείνου που δεν φοβάται να μιλήσει μπροστά στις κλαγγές των όπλων της κάθε εξουσίας κι αφού πει την αλήθεια σιωπά, στα μάτια εκείνου που κοιτά στην καρδιά, στ’ αυτιά εκείνου που θέλει να ακούσει, στην ψυχή εκείνου που έμαθε να μετρά μόνο την ομορφιά που κρατά. Άμποτες, σε ένα δράμι συγχώρεσης να Σε βρούμε. Για να δεθούν τα προφανή με τον βαθύτερο πόθο μας, που συχνά είναι κρυμμένος απ’ την ίδια μας την σκέψη: από την Αγάπη να περάσουμε στην Ανάσταση!