ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΡΕΛΛΗ 8

«Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,

ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,

που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,

πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,

αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,

λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,

τα τραύματα αφορμίζουν.

Περνάει καιρός και κλείνουν,

γιατί πρέπει να ζήσουμε.

Όμως σημάδια αφήνουνε,

ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.

Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,

ας μην κατηγορούν, που είμαστε

οι παραμορφωμένοι»

(«Ουλές», από την συλλογή «Της Μοναξιάς και της Έπαρσης», 1951)

Η ανάσταση πρόσωπο συμπονετικό, χέρι που γιάνει πληγές, λόγος που γλυκαίνει πληγές, λόγος παρήγορος που ξέρει ότι μόνο η αγάπη κρατά τα τραύματα στην βάση τους και δεν τ’ αφήνει να σαπίσουν τη ζωή μας. Ναι, έπρεπε να πεθάνει, να γεμίσει πληγές, στα χέρια, στα πόδια, στην πλευρά, στον νώτο, στο στόμα, στα μάγουλα, στ’ αυτιά, στην καρδιά που ένιωσε το μίσος του ασθενή για τον γιατρό που δεν του δίνει υποκατάστατα, αλλά του προτείνει την μόνη ίαση: την αγάπη ως υπέρβαση του «μόνο εγώ». Η Αγάπη, η μόνη αληθινή μορφή, τυραννισμένη, παραμορφωμένη, όχι όμως αγνώριστη. Και βγαίνει νικήτρια από κάθε τάφο ψευδαίσθησης ότι την θάψαμε για πάντα, επειδή έχουμε. Πόνεσε και πονά, γι’ αυτό γνωρίζει την πρώτη επιθυμία μας, της ζωής. Ήταν Θεός, έγινε και παραμένει για πάντα Θεάνθρωπος, νίκησε τον θάνατο και μας καλεί στο ταξίδι. Της Βασιλείας Του.

π. Θ.

24 Απριλίου 2022

Κυριακή του Πάσχα