Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (από τα κείμενα της “Φωνής Κυρίου” των ετών 2020-2021 που επιμεληθήκαμε)
Οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει από καρδίας να αποδεχόμαστε προσταγές. Συνήθως θέλουμε εμείς να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας και θα προτιμούσαμε εμείς να είμαστε εκείνοι που προστάζουμε τους άλλους. Η προσταγή άλλωστε έχει την έννοια ότι ο προστάζων είναι ο κύριος και ο προσταζόμενος ο δούλος, ο υπηρέτης, ο υφιστάμενος. Οι περισσότεροι εργάζονται στη ζωή τους για να έρθει εκείνη η ώρα στην οποία να μπορούν να είναι όχι απλώς κύριοι του εαυτού τους, αλλά να αποδεικνύουν την εξουσία τους δίδοντας προστάγματα και σε άλλους. Και μετέρχονται ενίοτε οι άνθρωποι κάθε μέσο, προκειμένου να εξουσιάσουν. Ακόμη και το ψέμα.
Τα προστάγματα του Θεού
Υπάρχουν όμως και τα προστάγματα του Θεού, τα οποία έχουν την μορφή της προτροπής, της ελεύθερης πρόσκλησης στον άνθρωπο να ακολουθήσει έναν δρόμο αγάπης, αλήθειας και κοινωνίας. Γιατί αυτή ήταν, είναι και θα είναι η οδός του Κυρίου (Μάρκ. 1, 3). Όχι η οδός της εξουσίας, η οποία αποσκοπεί στο να καθυποτάξει τον άνθρωπο, αλλά μία οδός καλοσύνης, η οποία αποσκοπεί στο να δώσει στον άνθρωπο αιωνιότητα. Τα προστάγματα του Θεού αποσκοπούν στην σύνδεση και κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού.
Ο Χριστός δεν μας εξουσιάζει, αλλά μας αγιάζει. Δεν περιφρονεί την ελευθερία μας, αλλά την αναδεικνύει. Μας καλεί σε έναν δρόμο φωτός και αγάπης. Και είναι η κοινωνία μαζί του στην Εκκλησία, διότι αυτή διασώζει τον δρόμο του, η εγγύηση και η ασφάλεια για όλους μας, εφόσον θελήσουμε να τον ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό και οι όποιες προσταγές Του, είναι παροτρύνσεις αγάπης. Μας δείχνουν ότι υπάρχει το φως, αρκεί να το αναζητούμε και να ελπίζουμε σ’ αυτό. Και γνωρίζει να μας περιμένει. Ακόμη κι αν τον αρνούμαστε στη ζωή μας, εκείνος μας δίδει όλες τις ευκαιρίες μέχρι το τέλος, να επιστρέψουμε σε εκείνον. Αρκεί η καρδιά μας να είναι καλοπροαίρετη.
Οδός αποστολής
Καλούμαστε λοιπόν να βαδίσουμε την οδό του Κυρίου. Είναι μία οδός καλοσύνης, σε έναν κόσμο γεμάτο σκληρότητα, αντιπαραθέσεις, κακία, αμαρτία. Είναι μία οδός που θέλει χρόνο για να την βαδίσουμε και όχι αποτελέσματα «εδώ και τώρα», δεν υπόσχεται δόξα και αναγνώριση, αλλά υπομονή και αγιότητα, σταυρό και ανάσταση. Είναι μία οδός αγάπης, η οποία στρέφεται προς τον πλησίον και ζητά και εκείνος να ζήσει την χαρά και το φως.
Ζούμε σε μία εποχή από την οποία απουσιάζει η αίσθηση της αποστολής να ετοιμάσουμε την οδό του Κυρίου. Αυτή την είχαν οι προφήτες στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, με κορυφαίο εκφραστή τους τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μόνο που για να ετοιμάσουν την οδό του Κυρίου δεν αρκούνταν στους λόγους, στον ζήλο, στην έμπνευση, στην διδαχή της αλήθειας. Έκαναν αυτά πράξη και με τα έργα τους. Την ασκητικότητα και την λιτότητα στην διατροφή τους. Την απόσυρσή τους στην έρημο, δηλαδή στην προσευχή και στην αναζήτηση του Θεού. Το θάρρος τους και την αποφασιστικότητά τους να διακηρύξουν την αλήθεια, ακόμη και με τίμημα το μαρτύριό τους. Αυτή την αποστολή την κληροδότησαν σε όλους εμάς τους χριστιανούς, οι οποίοι μετέχουμε στο προφητικό αξίωμα του Κυρίου μας, δηλαδή στην ευθύνη για διδαχή του θελήματος του Θεού σε όλους. Και αυτό το θέλημα βαπτίζει στο φως τον άνθρωπο, αγιάζει το πρόσωπο και το σύνολο και γίνεται αφετηρία ενός άλλου ήθους: αυτού της καλοσύνης, της αγάπης και της αλήθειας, της υπομονής και της αγιότητας.
Προσταγή ελπίδας
Η προσταγή «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου» είναι μία προτροπή ελπίδας. Υπάρχει αυτή η οδός. Και είμαστε κεκλημένοι όλοι να αγωνιστούμε να την ετοιμάσουμε. Πρώτα στις καρδιές μας και στη συνέχεια στη ζωή όλων. Και ο ισχυρότερος όλων μας (Μαρκ. 1, 7) θα δώσει το φως και τον αγιασμό του και σε μας και στον κόσμο μας.
π. Θ.Μ.
