ΕΓΓΥΣ ΣΟΥ ΤΟ ΡΗΜΑ ΕΣΤΙΝ, ΕΝ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ
«᾿Εγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν (Ρωμ. 10,8).
“Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου, καὶ ἐννοεῖ τὸν λόγο τῆς πίστεως ποὺ κηρύττουμε”
Ο Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Ρώμης, αλλά και στον καθέναν και στην καθεμιά από εμάς, χρησιμοποιεί μία ωραία φράση της παλαιάς Διαθήκης, από το βιβλίο του “Δευτερονομίου”: “κοντά σου είναι το ρήμα, ο λόγος, στο στόμα σου και στην καρδιά σου”, εννοώντας τον λόγο της πίστης που κηρύττουμε. Η λέξη “ρήμα” σημαίνει αυτό που λέγεται, που εκπορεύεται από το στόμα του ανθρώπου και γίνεται έκφραση της έννοιας που κινείται στα πλαίσια της σχέσης του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, με τον κόσμο, με τον εαυτό του, με τον Θεό. Το ρήμα γίνεται πράξη. Το ρήμα γίνεται ιδέα. Το ρήμα φανερώνεται. Ο απόστολος Παύλος όμως επισημαίνει ότι το ρήμα της πίστης, το οποίο ο ίδιος και η Εκκλησία κηρύττουν, βρίσκεται κοντά μας, στο στόμα και στην καρδιά μας. Το ρήμα είναι ο Χριστός. Ο Χριστός μάς μιλά δια του λόγου, όντας ο Ίδιος Υιός και Λόγος του Θεού. Βρίσκεται κοντά μας, αλλά περιμένει από εμάς να τον καλέσουμε για να εισέλθει στο στόμα και στην καρδιά μας. Εισέρχεται διά της θείας κοινωνίας. Εισέρχεται διά του λόγου της αγάπης, ο οποίος πλημμυρίζει το στόμα και την καρδιά μας. Εισέρχεται διά του λόγου της αληθείας, που πηγάζει κατόπιν από μέσα μας. Εισέρχεται με την απόφασή μας να ενεργοποιήσουμε την δωρεά του Θεού: είμαστε εικόνες Του, θέλουμε και επιλέγουμε να γίνουμε και ομοίωσή Του.
Αυτή η κίνηση που γίνεται γεγονός είναι ένα ωραίο σημάδι του τι είναι η πίστη μας. Δεν είναι στατικότητα. Δεν είναι επανάπαυση σε ό,τι μας έχει δοθεί. Είναι γεγονός το οποίο βιώνεται εξακολουθητικά. Διότι η ομοίωση στον Θεό δεν είναι κάτι που κατακτιέται άπαξ και κατόπιν εφησυχάζει. Η πίστη βιώνεται στο στόμα και στην καρδιά μας. Βγαίνει ως αγάπη και αλήθεια με τα λόγια και τα έργα μας. Βγαίνει με την διάθεση της καρδιάς μας, όταν αυτή είναι αγαπητική, συγχωρητική, δοτική. Βγαίνει όταν η καρδιά μας δεν υποκρίνεται. Όταν παλεύει με το κακό και την αμαρτία, όχι όντας ανίκητη, αλλά όντας μετανοούσα. Και το ρήμα που είναι ο Χριστός, μεταδίδεται από τον καθέναν μας στους άλλους.
Αξίζει να σταθούμε λίγο ακόμη στην φράση του αποστόλου Παύλου: “εγγύς”. Είναι ένα σημάδι πως ο Χριστός δεν μας εγκαταλείπει. Δεν μας εξαναγκάζει κιόλας. Είναι παρών. Χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας. δεν εισέρχεται όμως διά της βίας. Μας επιτρέπει να μην του απαντήσουμε. Και θα επανέλθει. Θα μας δώσει ευκαιρίες πολλές στιγμές της ζωής μας. “Εγγύς” είναι ο Χριστός στις δοκιμασίες μας, όταν εμείς Τον θεωρούμε ότι μας έχει ξεχάσει. ‘Εγγύς” είναι ο Χριστός στις χαρές μας, όταν εμείς τα θεωρούμε δικά μας κατορθώματα. “Εγγύς” είναι ο Χριστός στις αποτυχίες και στον θάνατο, παρότι διαμαρτυρόμαστε και πονούμε. “Εγγύς” είναι ο Χριστός και σε έναν κόσμο κατάφορτο από αμαρτίες, όταν εμείς είτε σιωπούμε είτε ωρυόμαστε. ” Εγγύς” είναι ο Χριστός της Εκκλησίας. Αν όμως εμείς δεν Τον αναζητήσουμε, στο σκοτάδι και στο φως μας, τότε η σιωπηλή παρουσία Του θα μας αφήσει ανέγγιχτους.
Τι μας εμποδίζει άραγε; Η θέλησή μας να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Ο φόβος για την δύναμη του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου. Η αμαρτωλότητά μας, που μας εγκλωβίζει στο ίδιον θέλημα, στις επιθυμίες μας που κάνουν τον άλλο αντικείμενο, χωρίς να τον νιώθουμε αγαπητικά οικείο. Η πνευματική μας οκνηρία. Η αποτυχία μας τελικά να αγαπήσουμε, νικώντας το συμφέρον μας. Παρ’ όλα αυτά, ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι “εγγύς”. Ας Τον ψηλαφήσουμε και ας Τον δεχτούμε στο στόμα και στην καρδιά μας.
Ας μη λησμονούμε, τέλος, ότι το στόμα μας εκφράζει αυτό που είναι η καρδιά μας. Η καρδιά μας μάς δίνει ταυτότητα. Η καρδιά μας αποτυπώνει την εικόνα του Θεού που θέλει να γίνει ομοίωση. Κι αυτό συμβαίνει εντός της Εκκλησίας και με τον τρόπο της Εκκλησίας. Ας το δείχνουμε την καθημερινότητα, στις σχέσεις μας, ακόμη και στα όνειρα και τις επιδιώξεις μας. Η έκφρασή μας είναι η καρδιά μας!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
9 Ιουλίου 2023
Κυριακή Ε’ Ματθαίου
Άλλα άρθρα
Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΜΕ
