ΤΙ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ;

ΤΙ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ;

Γράφει η Μαρίνα Μαυρομιχάλη

Μονόλογος, part2:
“Τι άλλο μας απασχόλησε όλα αυτά τα χρόνια, τι από αυτά που κρατούν τις κοινωνίες ζωντανές; ”
Με απασχόλησε το να έχω μια δουλειά. Έμεινα άνεργη, έμεινα δυσαρεστημένη από τους εργοδότες, έμεινα κακοπληρωμένη, αλλά είχα όρεξη να δουλέψω. Άλλαξα πόλη, άλλαξα σπίτια, άλλαξα δουλειές, αλλά με μιζέρια δεν έζησα.
Με απασχόλησε να μην χρωστάω σε κανέναν, να μην ζω με δανεικά, να τελειώνει ο μήνας και να είναι οι λογαριασμοί μου πληρωμένοι, να έχω στο ψυγείο μου τα απαραίτητα, να έχω κάτσει δύο ή τρεις φορές στο καφενείο με φίλους, να έχουμε πάει μια φορά στο θέατρο ή στο σινεμά και τις υπόλοιπες να έχουμε περπατήσει με καφέ ή παγωτό στο χέρι, να έχουμε ωραίες κουβέντες να πούμε, να μην κλαιγόμαστε.
Με απασχόλησε να μπορώ να επιστρέφω στον τόπο μου όταν έσφιγγαν τα κρύα ή οι ζέστες ή όταν έμπαινε η άνοιξη, γιατί φτώχεια είναι να νοσταλγείς εικόνες, μυρωδιές και ανθρώπους που αγαπάς και να μην έχεις τρόπο να βρεθείς ξανά κοντά τους.
Με απασχόλησε να μπορώ να προσφέρω κάτι στον συνάνθρωπο, μισό ευρώ την Κυριακή έξω από την εκκλησία, μια τσάντα ρούχα που βαρέθηκα να φοράω, λίγο χρόνο για να ηχογραφήσω τις σελίδες ενός βιβλίου για τον φοιτητή που δεν βλέπει.
Με απασχόλησε να βάζω το λιθαράκι μου για να υπάρχει μια ζωντανή μικρό-κοινωνία γύρω μου, τον κόσμο ολόκληρο δεν γίνεται να τον αλλάξω. Να προσπαθώ να σχετίζομαι και να αλληλεπιδρώ με οποιονδήποτε τρόπο με τους ανθρώπους γύρω μου, κι ας είμαστε διαφορετικοί. Να μπορούμε μαζί να χαιρόμαστε, να ευτυχούμε, να προσφέρουμε, να αγαπάμε.