ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Μία από τις πιο ωραίες ιστορίες της εκκλησιαστικής μας παράδοσης είναι το συναξάρι των Αγίων επτά παίδων των εν Εφέσω, την μνήμη των οποίων γιορτάζουμε στις 4 Αυγούστου κάθε χρόνο. Τα ονόματά τους ήταν Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος και Κωνσταντίνος (ή Ιωάννης). Έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.).
Στον διωγμό του αυτοκράτορα η ευθύνη του κάθε χριστιανού ήταν προσωπική. Οι επτά παίδες μοίρασαν την περιουσία τους στους φτωχούς, εγκατέλειψαν την πόλη και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Όταν όμως διαπίστωσαν πως οι στρατιώτες του αυτοκράτορα είχαν ανακαλύψει το κρησφύγετό τους, προσευχήθηκαν στο Θεό να πεθάνουν, για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους. Ο Θεός εισάκουσε την δέηση τους και κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Οι στρατιώτες έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς με μία μεγάλη πέτρα, ώστε εκεί να γίνει και ο τάφος τους. Το 446 μ.Χ., επί αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδοσίου του Μικρού, έκανε την εμφάνισή της στην Έφεσο κάποια αίρεση που δίδασκε κατά της ανάστασης νεκρών. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή, ο Θεός επέτρεψε τα παιδιά να ξυπνήσουν από τον ύπνο τους. Ένα από αυτά, ο Ιάμβλιχος, πήγε στην Έφεσο για να αγοράσει ψωμί. Όταν οι κάτοικοι είδαν το νόμισμα που ανήκε στην εποχή του Δεκίου, ανέκριναν το παιδί, που τους οδήγησε στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα. Οι χριστιανοί πείστηκαν για την ανάσταση των νεκρών. Τα παιδιά έκαναν την προσευχή τους και αυτή την φορά κοιμήθηκαν εν Κυρίω!
Τα επτά παιδιά πολλοί από τους χριστιανούς της εποχής μας θα τα χαρακτήριζαν “δειλά”. Αντί να σταθούν με περηφάνια ενώπιον του μαρτυρίου, πήγαν και κρύφτηκαν. Αυτό ακριβώς όμως μας δείχνει ότι στην πνευματική ζωή δεν καλούμαστε να κάνουμε επίδειξη δύναμης, να φανερώσουμε την πίστη και τα πνευματικά μας προσόντα άσκοπα, αλλά να προφυλαχτούμε. Αν ο Θεός μας καλέσει, τότε να είμαστε έτοιμοι. Τους παληκαράδες όμως δεν πρέπει να τους κάνουμε. Το σχέδιο του Θεού για τα επτά αυτά παιδιά ήταν διαφορετικό. Ήθελε να δείξει την ανάσταση και να σώσει ψυχές διακόσια χρόνια μετά. Το μαρτύριο, άλλωστε, είναι μαρτυρία και ο πιστός προετοιμάζει τον εαυτό του. Δεν λειτουργεί με έπαρση ότι είναι άτρωτος. Δεν κατακρίνει τους άλλους διότι σκέπτονται με σωφροσύνη. Όταν χρειαστεί, ο Θεός θα του δώσει δύναμη τι θα πει και τι θα ομολογήσει.
Αυτό το συναξάρι ελπίδας και ανάστασης είναι πολύτιμο για κάθε χριστιανό, ιδίως των καιρών μας. Καλούμαστε και οι ίδιοι και τα παιδιά μας και οι οικείοι μας να πιστεύουμε. Η ζωή μας στην Εκκλησία δεν συνεπάγεται ηρωισμούς, τους οποίους ο Θεός δεν μας ζητά. Ούτε είμαστε εμείς αυτοί που θα σώσουμε την πίστη, την οποία, καλά-καλά, δεν γνωρίζουμε κιόλας. Ευθύνη μας είναι η αγάπη, τόσο για τον Θεό όσο και για τους ανθρώπους. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι άρνηση του κόσμου, αλλά μαρτυρία της αλήθειας, με όποιον τρόπο ο Χριστός ζητήσει από εμάς. Άλλοτε, σιωπηλά. Άλλοτε, δημόσια, όταν μας ζητούνε να πάρουμε θέση, ανάλογα με το ποιοι είμαστε. Άλλοτε, στο ταμιείον μας, με προσευχή και υπομονή. Επίδειξη πάντως, δεν μας ζητά. Η ζωή, άλλωστε, είναι δικό Του δώρο!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλο της 4ης Αυγούστου 2021
