ΠΡΟΣΕΦΕΡΟΝ ΑΥΤΩ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΝ ΕΠΙ ΚΛΙΝΗΣ ΒΕΒΛΗΜΕΝΟΝ
«Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9, 2-3)
«Τότε τοῦ ἔφεραν ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο σ᾿ ἕνα κρεβάτι. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου».
«Προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον». Συγκλονιστική αληθινά η σκηνή στο σπίτι της Καπερναούμ. Προσφέρουν στον Ιησού έναν παραλυτικό, πεταμένο σε ένα κρεβάτι. Οι λέξεις του Ευαγγελίου έχουν νόημα βαθύ. Δεν Του προσφέρουν τροφή. Κέρασμα. Χρήματα. Δώρα. Του προσφέρουν έναν άνθρωπο αξιολύπητο. Καταραμένο, όπως τον θεωρούσαν από τον Θεό, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει μόνος του τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες. Έναν άνθρωπο πεταμένο σαν σκουπίδι σε ένα κρεβάτι, προσωποποίηση της δυστυχίας. Έναν άνθρωπο χωρίς ελπίδα αλλαγής, σε μια ζωή στην οποία η ιατρική δεν μπορούσε να διανοηθεί τα μέσα των καιρών μας, ούτε καν στο επίπεδο της ανακούφισης. Έναν άνθρωπο απόλυτα εξαρτημένο από τους άλλους για την επιβίωσή του. Αυτόν προσέφεραν στον Χριστό.
«Προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον». Μόνο που αυτοί που τον προσφέρουν, μέσα στη συμπάθεια, τη λύπηση, την απόγνωση, νιώθουν ότι υπάρχει ένα και μόνο Πρόσωπο στο Οποίο μπορούν να ελπίσουν, στον Χριστό. Στη δυστυχία μας, στα αδιέξοδά μας υπάρχει Αυτός που μας αποδέχεται, όπως είμαστε, χωρίς προϋποθέσεις και υποσημειώσεις. Αποδέχεται τον ταλαιπωρημένο ψυχικά και σωματικά άνθρωπο, τον αποδιωγμένο από την κοινωνία, αυτόν που αισθάνεται τίποτα, ένα βάσανο, διότι βλέπει μέσα του, καθώς και στα πρόσωπα εκείνων που Του τον προσφέρουν, έναν κόκκο πίστης. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη. Σημαίνει παράδοση στον Χριστό του εαυτού με ό,τι έχει και ό,τι είναι, την αμαρτία της ύπαρξης, την αποτυχία να δοθεί κατά πάντα και διά πάντα στον Θεό και την αγάπη Του, τα ατέλειωτα ερωτηματικά τού «γιατί να μου συμβαίνει αυτό», τα οποία ο διάβολος μετατρέπει σε λογισμούς εναντίον του Θεού. Σημαίνει τελικά την μικρή ή την μεγάλη υπέρβαση του ορθολογισμού μας και την απόφαση να είναι ο Θεός η καταφυγή μας, όποιο αποτέλεσμα κι αν αυτή η απόφαση έχει.
«Προσέφερον αυτώ παραλυτικόν επί κλίνης βεβλημένον». Ο Χριστός δεν αρνείται την προσφορά, όπως ίσως θα κάναμε όλοι εμείς. Δεν μένει στον οίκτο. Γιατρεύει τα τραύματα της ψυχής από την αμαρτία, καθαρίζει τους λογισμούς, κάνει τον άνθρωπο να δει τη ζωή πλέον με ένα άλλο θάρρος: ότι δεν είναι μόνος Του. Ότι ο Χριστός έχει τον λόγο για το τι μέλλει γενέσθαι. Ότι για τον Χριστό δεν είναι σκουπίδι. Ότι η αγάπη των συνανθρώπων του που τον οδήγησαν στον Χριστό είναι πιο πάνω από τα όσα προφανή βλέπουμε και σκεφτόμαστε. Κι αυτό είναι ο Χριστός για όποιον πιστεύει. Ο φίλος, ο οικείος, ο πατέρας και αδελφός, Αυτός που συγχωρεί τις αμαρτίες και γιατρεύει τις απογοητεύσεις μας, αρκεί να υπάρχει ένας κόκκος πίστης.
Σε μια εποχή στην οποία κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον ατομοκεντρισμό μας, δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να στηριχτούμε από την κοινωνία για τις ελλείψεις μας, αλλά τις θεοποιούμε, όπου είμαστε βεβλημένοι στην κλίνη της μοναξιάς, στην κλίνη της μη αλλαγής, στην κλίνη της απόγνωσης γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλουμε, συχνά κι εμείς οι χριστιανοί, ο Χριστός μάς ζητά να Του προσφέρουμε τον εαυτό μας, όπως κι αν είναι. Κι Εκείνος θα μας γιατρέψει. Ας Τον ακολουθήσουμε στην οδό της Εκκλησίας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
4 Αυγούστου 2024
Κυριακή ΣΤ’ Ματθαίου
