“Ο ΜΕΓΑΣ ΑΣΜΑΤΙΚΟΣ” ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΔΟΒΡΕΧΗ

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 80- ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΔΟΒΡΕΧΗΣ, “Ο ΜΕΓΑΣ ΑΣΜΑΤΙΚΟΣ” – ποίηση, εκδόσεις image

Διαβάζοντας την δεύτερη ποιητική συλλογή του αγαπητού φίλου, πρωτοψάλτη και συνεργάτη Γιώργου Λαδοβρέχη, με τίτλο “Ο Μέγας Ασματικός” (εκδόσεις image) θαυμάσαμε την ικανότητά του να αξιοποιήσει τους ήχους της εκκλησιαστικής μας μουσικής παράδοσης και να γράψει ποίηση πάνω σ’ αυτούς. Τέτοιες προσπάθειες υπάρχουν στην μεσαιωνική μας παράδοση, αλλά και στον Παπαδιαμάντη, ο οποίος αξιοποιεί “προσόμοια”, φόρμες ύμνων που επάνω τους ο μελωδός γράφει καινούργια, για να τα ψάλλει,  για λόγους σκωπτικούς. Ο Γιώργος Λαδοβρέχης όμως τολμά να χρησιμοποιήσει τα προσόμοια, αλλά και την φόρμα του αντίφωνου, της στιχολογίας, του κοντακίου, του οίκου από την λειτουργική μας παράδοση για να αποτυπώσει τον πλούτο της καρδιάς του, δείχνοντας ότι η παράδοση δεν είναι στατική, αλλά δυναμική, μπορεί να επικαιροποιηθεί και να δώσει πολύτιμα μηνύματα στους καιρούς μας.

Κάθε ποιητής είναι “εξόριστος στον αιώνα μας”, λέει ο Ελύτης. Είναι ίδιον της ποίησης να λειτουργεί αφυπνιστικά, να μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μία φρέσκια ματιά. Ο ποιητής Γ.Λ. αποτυπώνει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο στην περίοδο της καραντίνας, του εγκλεισμού. Θίγει το ταξίδι του ανθρώπου στον κόσμο του δικαιωματισμού, της πλεονεξίας, των επιτευγμάτων, που μας έκανε να χάσουμε τον αληθινό προσανατολισμό μας, δηλαδή την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να μοιραστούμε ζωή με τον πλησίον μας, να επαναφέρουμε στην πραγματικότητά μας “εξορισμένες λέξεις, όπως έρωτας, αγάπη, συμπόνοια”. Δεν είναι όμως κήρυγμα ο ποιητικός λόγος. Είναι δήλωση απελπισμού για την φούσκα στην οποία έχουμε κλειστεί και η οποία στην περίοδο της καραντίνας μας έδειξε το αληθινό της πρόσωπο. Κλειδί για την έξοδο η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον. Να μη βλέπουμε τον Χριστό και τον άλλο ως ξένους. Να μπορεί η ψυχή μας να βρει την αλήθεια και την ευαισθησία, “στην πιανιστική μελαγχολία του Σοπέν”, σε κάθε προσδοκία  ανάστασης, σε κάθε αυθεντικό έρωτα που μας κάνει να βγαίνουμε από τον εαυτό μας.

Ο Γ.Λ. μας δείχνει ότι προφανώς δεν χρειάζεται να πιστεύεις στον Θεό για να βλέπεις. Όταν όμως πιστεύεις, νιώθεις ότι “ο Χριστός έρχεται ως πρόσωπο απ’ την Κυριακή για να σε ξεκουράσει. Ότι “το θαύμα προσκαλέστε απ’ τις ρωγμές του χρόνου”, ότι “ματαιοπονούν οι πολεμήτορες, η πλάση ολόκληρη ένα Πάσχα θα γίνει”. Κι όπως λέει πάλι ο ποιητής “δι’ ευχών των Αγίων και των ηρώων ημών, μπορούμε να συναντήσουμε το Ιλαρό φως που μας σπλαχνίζεται”!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

2 Οκτωβρίου 2021