ΜΕΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ
(κείμενο που μας έστειλε η Μαρία Μέριανου, την οποία θερμά ευχαριστούμε και το δημοσιεύουμε ευχαρίστως. Για τεχνικούς λόγους δεν μπορούμε να αλλάξουμε την υπογραφή του κειμένου που έχει να κάνει με τον διαχειριστή της σελίδας, αλλά το κείμενο είναι της Μαρίας.
Μας γράφει: καλησπέρα αγαπημένη μου ενορία. Σας αποστέλω ένα άρθρο – κατάθεση ψυχής και προβληματισμού. Συνεχίστε να εμπνέετε τους νέους και να τους φέρνετε κοντά στο Θεό.καλή συνέχεια και καλό μήνα!!
με ειλικρινείς χαιρετισμούς, Μαρία Μέριανου)
Περίεργη ηλικία η προεφηβεία, δε συμφωνείς; Συχνά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν αν από τα 13 φτάναμε κατευθείαν στα 17. Στα χρόνια της προεφηβείας όλα μας φταίνε, οι μεγάλοι που δεν μας καταλαβαίνουν, τα μεγαλύτερα παιδιά που δεν καταδέχονται να μας κάνουν παρέα, τα μικρότερα παιδιά που είναι απλώς μωρά και δεν τα κάνουμε εμείς παρέα. Μας φταίει το σώμα μας που αλλάζει, ο ερχομός της περιόδου που προκαλεί νεύρα στα κορίτσια, αλλά δεν μπορούν να το εξηγήσουν, οι σωματικές και φωνητικές αλλαγές στα αγόρια που περνάνε και εκείνα την δική τους περίοδο με την έκρηξη ορμόνων που συμβαίνει μέσα τους.
Συναισθήματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις ούτε τότε, αλλά και στην ενήλικη ζωή σου ακόμα δυσκολεύεσαι, κατακλύζουν το μυαλό μας. Νιώθουμε θυμό χωρίς να ξέρουμε γιατί, ερωτευόμαστε κάποιον που μέχρι πριν λίγο μισούσαμε, απλά επειδή μας κοίταξε, είμαστε συνέχεια με την παρέα μας, αλλά πάντα κάτι μας λείπει, χανόμαστε και νιώθουμε μόνοι παρά τον μεγάλο περίγυρό μας. Ψάχνουμε να βρούμε αυτό το κάτι, να γεμίσουμε το κενό, αλλά δεν ξέρουμε ούτε που να ψάξουμε, ούτε πως μοιάζει. Περιμένουμε απλά εμείς και το σχηματιζόμενο σώμα μας να καταλάβουμε και να μας καταλάβουν.
Η οικογένειά μας είναι πάντα δίπλα μας αλλά πάντα νομίζουμε ότι είναι απέναντί μας. Αγόρια, κορίτσια βρισκόμαστε σε μόνιμη αμφισβήτηση και αναρώτηση των πάντων. Γιατί ο κύριος κοιμάται στο δρόμο; Γιατί ο Γιαννάκης δεν έχει μαμά; Από που βγαίνουν τα παιδιά; Μαμά, γιατί το στήθος μου πονάει; Μπαμπά, τι σημαίνει διαζύγιο; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία γεμάτη φόβους και στερεότυπα, ότι οι άντρες δεν κλαίνε, οι γυναίκες είναι ανίκανες για πολλά πράγματα, ότι πρέπει να αριστεύσεις σε όλα για να βρεις την ευτυχία και πολλά άλλα τέτοια παρόμοια. Ευτυχώς, σταδιακά ξεπερνάμε πολλές από τις αναχρονιστικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις μας, πάμε μπροστά. Πάμε μπροστά όμως με τα βήματά μας να κοιτάνε προς τα πίσω, καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολο στις κρίσιμες στιγμές να καταπνίξουμε τον παλιό αναχρονιστικό μας εαυτό.
Στην διάρκεια της προεφηβείας θέλουμε να μοιάσουμε στους εφήβους να κάνουμε αυτά που κάνουν και να φαινόμαστε και εμείς τόσο cool ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα ακόμα. Όταν επιτέλους μπαίνουμε και εμείς στην εφηβεία και μπορούμε πια να ζήσουμε όσα ανυπομονούσαμε τα προηγούμενα χρόνια, πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι, πάλι προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα για να είμαστε cool και να γίνουμε αποδεκτοί και πάλι νιώθουμε ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει.
Τα βάζουμε με τους γονείς μας που μας θεωρούν ακόμα παιδιά. Μέσα μας βρισκόμαστε σε μια τεράστια πάλη ανάμεσα στον παιδικό και τον ενήλικο εαυτό μας. Νιώθουμε υπέρμετρη αυτοπεποίθηση με τον εαυτό μας και ταυτόχρονα μας πνίγουν οι ανασφάλειες, να μην απογοητεύσουμε τους γύρω μας, να μην δείξουμε τους φόβους μας, να μην μείνουμε μόνοι μας. Τα συναισθήματά μας βρίσκονται σε τεράστια σύγχυση, αγαπάμε βαθειά, αναζητούμε απαντήσεις για τα πάντα, απογοητευόμαστε και τρέμουμε την απόρριψη, χαιρόμαστε και κλαίμε, λυπόμαστε και κλαίμε. Αμφισβητούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Θέλουμε να δώσουμε και να δείξουμε πολλά, αλλά θυμώνουμε όταν δεν αναγνωρίζεται αυτή μας η προσπάθεια.
Νέες αναρωτήσεις μας ταλαιπωρούν. Γιατί νιώθω έτσι; Τι ζητάει από εμένα ο κόσμος; Πότε είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνω σεξ; Αυτό είναι ο έρωτας; Του αρέσω όπως είμαι; Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Η εφηβεία είναι η φάση των πρώτων φορών, το πρώτο τσιγάρο, το πρώτο μεθύσι, η πρώτη ερωτική απογοήτευση, το πρώτο φιλί. Όλες αυτές οι πρώτες φορές που σχεδόν πάντα τις φανταζόμασταν διαφορετικές χαράσσονται στο μυαλό μας για πάντα.
Και να σου τα 18, τα 20 και να σου η ενηλικίωση, το πανεπιστήμιο, το να μένεις μόνος σε μια άγνωστη πόλη. Μετά καταλαβαίνεις, μεγαλώνοντας ότι κάτι στη ζωή σου έχει πάει στραβά, δεν καταλαβαίνεις όμως τι. Μετά καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι γοητευτικοί το καλοκαίρι και άλλοι το χειμώνα. Μετά καταλαβαίνεις πως τα προεφηβικά και τα εφηβικά σου χρόνια ήταν γλυκά χρόνια. Μετά καταλαβαίνεις την μαμά σου που σου φώναζε να μαζέψεις το δωμάτιό σου. Μετά καταλαβαίνεις γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η μυρωδιά των ρούχων που μόλις έβγαλες από το πλυντήριο. Μετά καταλαβαίνεις γιατί μαζεύεις τα ποτήρια από το σαλόνι και κλειδώνεις την πόρτα όταν φεύγουν οι επισκέπτες από το σπίτι. Μετά καταλαβαίνεις τι ζητάς εσύ από εσένα. Μετά καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σε απογοητεύσουν και άλλοι που θα σε αγαπήσουν για αυτό που πραγματικά είσαι. Μετά καταλαβαίνεις τι είναι ο έρωτας. Μετά καταλαβαίνεις πως βιάστηκες να ενηλικιωθείς. Μετά καταλαβαίνεις ότι μια ζωή θα ανατρέχεις στα προηγούμενα χρόνια για να βρεις καταφύγιο.
Μαρία 21 (σχεδόν): Ακόμη ψάχνω την ταυτότητά μου. Εως τώρα δηλώνω μια Κερκυραία στο συννεφάκι της, με γερές δώσεις ρομαντισμού και ρεαλισμού. Υδροχόος βλέπεις, καμία συναισθηματική σταθερότητα.
