«ΜΑΜΑ, ΓΕΡΝΑΩ» -ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Με γενικό θέμα «24 ώρες στην ζωή της οικογένειας» συνεχίστηκαν, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, το απόγευμα του Σαββάτου 12 Ιανουαρίου 2019 στην «Γωνιά» οι συνάξεις του κύκλου γονέων και νέων ζευγαριών της Ενορίας Αγίων Πάντων πόλεως.
Η έβδομη σύναξη είχε ως θέμα της το «Μαμά, γερνάω». Αφορμή στάθηκε το ομότιτλο ωραίο τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, που τραγουδάει η Τάνια Τσανακλίδου.
Επισημάνθηκε το γεγονός ότι στην πορεία των ζευγαριών συχνά εμφανίζεται το πρότυπο των γονέων τους, κάποτε η σκιά τους. Ιδίως όταν έρχονται τα παιδιά, τότε το ζευγάρι, συνειδητά ή ασυνείδητα, θυμάται, αντιγράφει ή επηρεάζεται από τον τρόπο που ανατράφηκε στην δική του οικογένεια. Χαρακτηρολογικά στοιχεία, ταυτότητα αντιδράσεων σε κρίσεις που έχουν να κάνουν με την ανατροφή, αλλά και ένα αίσθημα ανασφάλειας καθώς ο χρόνος περνά, δίνουν στην σχέση έναν χαρακτήρα τόσο αναζήτησης αυτογνωσίας, όσο και υπαρξιακού άγχους ότι καθώς περνά ο χρόνος, ο θάνατος πλησιάζει.
Οι γονείς μας ουσιαστικά είναι οι πρώτοι άνθρωποι που μας νοιάστηκαν και μας δίδαξαν τι σημαίνει αγάπη, αλλά και τι σημαίνει «εγώ». Θυμόμαστε τα θετικά στοιχεία, κάποτε ανατρέχουμε και στα αρνητικά, τα οποία, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας, όταν και επέρχεται η αποδόμηση- απομυθοποίηση του γονεϊκού προτύπου, υπερτονίζονται. Συχνά διαπιστώνουμε πως αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε τους γονείς μας και που υποσχόμασταν ότι δεν θα τα πράξουμε, η πραγματικότητα μας διαψεύδει.
Υπάρχει γενικά στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που αναλαμβάνει ευθύνες, ένας φόβος: ότι καθώς μεγαλώνει, δεν μπορεί να είναι το παιδί που θα περιμένει βοήθεια από τους μεγαλύτερους, αλλά καλείται να αποφασίζει συνεχώς, να αναλαμβάνει ρίσκα, να γίνεται κάποτε και σκληρός έναντι των άλλων, ιδίως των παιδιών του ή και του/της συντρόφου του με αποτέλεσμα αυτό να γεννά υπαρξιακό άγχος.
Στο τραγούδι το τρίπτυχο «πεινάω, φοβάμαι, γερνάω» δεν είναι μόνο κυριολεκτικό. Η πείνα είναι για αγάπη και για εναπόθεση κάπου αλλού της ευθύνης. Ο φόβος κάποτε είναι και για την μοναξιά που θα επέλθει όταν τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι, αλλά και όταν ο άλλος δεν είναι αυτό που θέλουμε. Η γήρανση έχει να κάνει με το αίσθημα ότι ο χρόνος τρέχει και αφήνει σημάδια επάνω μας, όπως στο σώμα, στην διάθεση, στην κούραση. Κυρίως όμως είναι ένα αίσθημα ότι πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρουμε και ότι καλούμαστε είτε να αυτοσχεδιάσουμε είτε να αντλήσουμε στοιχεία από το χτες, ιδίως από τους δικούς μας γονείς, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι η ζωή είναι δύσκολη. Το γονεϊκό πρότυπο παρέχει κάποια ασφάλεια, καθώς μας στηρίζει με τις μνήμες, την πείρα, κάποτε και με την απουσία των γονέων από την ζωή μας, η οποία τους μυθοποιεί ξανά.
Σ’ αυτά τα στοιχεία η πνευματική μας παράδοση αντιτάσσει την δύναμη της προσευχής, της εμπιστοσύνης στον Θεό, αλλά και της αγάπης του ζευγαριού, που χρειάζεται την αυτογνωσία, αλλά και την ανανέωση της σχέσης καθώς περνά ο χρόνος!
Η επόμενη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019, ώρα 4 το απόγευμα στην «Γωνιά» με θέμα «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ
ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟ
