ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ 

Ξεχασμένη γιορτή τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ποιο το νόημα να θυμόμαστε οι πολλοί ένα γεγονός που σήμερα θα έμοιαζε αδιανόητο. Δυο ηλικιωμένοι γονείς αφιερώνουν το τρίχρονο κοριτσάκι τους στον ναό του Θεού, για να μείνει για πάντα εκεί. Σήμερα θα ονομάζαμε την κίνηση θρησκευτική «ιδρυματοποίηση». Παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού.  Και όντως θα ήταν διότι ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Δεν βλέπει τη ζωή στα πλαίσια της σχέσης με τον Θεό, αλλά μόνο στην προοπτική της κοσμικής ευτυχίας. Δεν θεωρεί ο κόσμος την παιδεία του Θεού που έλαβε η Παναγία στα εννέα χρόνια παραμονής στον ναό ικανή συνθήκη, για να έχει η ζωή ενός ανθρώπου νόημα, αφού σκοπός του δεν είναι να μοιάσει στον Θεό, ενεργοποιώντας τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», αλλά να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο. Και η κατά κόσμον, η θύραθεν παιδεία είναι το κύριο όπλο για μια τέτοια πορεία, για να εργαστεί ο άνθρωπος, για να βγάλει χρήματα, για να πετύχει. Δεν θεωρεί ο κόσμος την μητρότητα το μείζον για μια γυναίκα. Την έχει υποκαταστήσει από την καριέρα, την αυτοδιάθεση του σώματος, την φιληδονία χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρεί ο κόσμος την αρετή της ψυχής ζωτικό σημείο της ύπαρξης, αλλά τα προσόντα, τα χαρίσματα, ιδίως την ομορφιά και την ευφυΐα, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην αναγνώριση. Δεν θεωρεί ο κόσμος την ταπεινότητα και την αφάνεια τρόπους που αξίζουν, αλλά την επίδειξη και την αυτοθεματοποίηση.

Κι όμως, τα Εισόδια της Θεοτόκου εξακολουθούν να μας υποδεικνύουν έναν δρόμο αυθεντικό, χωρίς κατ’  ανάγκην να απορρίπτουν  τον πολιτισμό των καιρών μας. Μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ο έσω άνθρωπος, αυτός που τρέφεται από την εμπιστοσύνη στον Θεό, που νιώθει την ανάγκη της προσευχής ως αναφοράς της ύπαρξης στον ουρανό, που δεν λησμονεί ότι κέντρο της ζωής του είναι ο ναός, ως κοινότητα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, ως τόπος και τρόπος συνάντησης με τον πλησίον, ως γαλήνη της καρδιάς που έρχεται όταν νιώθουμε τα πάθη και τα λάθη μας. Και η είσοδος του καθενός και της καθεμιάς στον ναό του Θεού δεν είναι απλή εκπλήρωση ενός θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά η δήλωση ότι το νόημά μας βρίσκεται στην πίστη, στην επίγνωση ότι δεν τελειώνουν όλα στον θάνατο, στο ότι υπάρχει ο Χριστός που προκαταγγέλλεται από την Παναγία, από τους Αγίους, από την παράδοσή μας, από την αγάπη που δείχνουμε στον πλησίον, από το να στεκόμαστε απέναντι στις φωνές που μας λένε ότι ο άνθρωπος είναι «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».

Ένα κορίτσι εισέρχεται στον ναό του Θεού. Όπως μας υπενθυμίζει η παράδοση της πίστης, την υποδέχεται ο αρχιερέας, ο οποίος έχει λάβει πληροφορία παρά Θεού ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο αληθινά ξεχωριστό και μοναδικό. Την ακολουθούν άλλα κορίτσια κρατώντας λαμπάδες. Είναι γιορτή η είσοδός της στον ναό, όπως είναι γιορτή για τον ουρανό και κάθε δική μας είσοδος στον ναό του Θεού, διότι για τον κάθε άνθρωπο ο Χριστός έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, στέλνει το Άγιο Πνεύμα, προσφέρεται στα μυστήρια της Εκκλησίας, περιμένει την πρόσκλησή μας να εισοδεύσει στον ναό της καρδιάς μας. Λησμονούμε αυτή την ευλογία που έχουμε λάβει και που υπερβαίνει κάθε εποχή. Ίσως γιατί κρατάμε κλειστά προς το φως του ουρανού τα μάτια της ψυχής μας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Άμποτες η Παναγία να μας δείχνει τον δικό της δρόμο κι εμείς να την ακολουθήσουμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 20 Νοεμβρίου 2024