ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 45- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ», εκδόσεις iWrite
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 45- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ», εκδόσεις iWrite
Δεν είναι συνηθισμένο ένας ψυχοθεραπευτής να αφήνει το γραφείο του, τον χώρο του, τα μυστικά της εκπαίδευσής του και αντί να ζητήσει από εμάς να του αποκαλύψουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τους φόβους, τις εμπειρίες μας, τα βιώματά μας, να σπεύδει εκείνος να μοιραστεί τα δικά του μαζί μας, εν είδει δημόσιας εξομολόγησης. Αυτό τολμά να κάνει στο νέο του βιβλίο «Εξομολογήσεις ενός ψυχοθεραπευτή» (εκδόσεις iWrite) ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Γρηγόρης Βασιλειάδης, με μία αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Για τον συγγραφέα η λειτουργία της αυτοαποκάλυψης είναι λυτρωτική. Γεννά έναν θεραπευτικό αναστοχασμό πάνω στον εαυτό μας και στην πορεία μας και μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα περισσότερα στις επιλογές μας έχουν να κάνουν με τα τραύματά μας, είτε αυτά έχουν συντελεστεί είτε φοβόμαστε ότι θα επέλθουν.
Πέντε αιτήματα έχει ο άνθρωπος σήμερα: α. Την επιθυμία για αυθεντικότητα β. την επιθυμία για απόδοση νοήματος γ. την επιθυμία για συνεχή ανάληψη υπαρξιακών ρίσκων δ. την επιθυμία για συμπερίληψη των κομματιών του εαυτού σε μια άτμητη ενότητα ε. την επιθυμία να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτά τα πέντε αιτήματα τα καταπνίγει ο πολιτισμός μας, με τον θρίαμβο της κατανάλωσης και την θεοποίηση της υλικής επιθυμίας, αυτής δηλαδή που δεν σε κάνει να αναζητείς νόημα, αλλά σε κλείνει στην εγωτική ικανοποίηση (σελ. 24). Για την εκπλήρωση αυτών των αιτημάτων είναι απαραίτητη η απόφαση για ενηλικίωση.
«Ενήλικας είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα να ενέχεται, να υπακούει σ’ έναν εσωτερικό νόμο, να τηρεί τις εξωτερικές του δεσμεύσεις, να είναι πρόθυμος να αναλάβει τις συνέπειες των λόγων και των έργων του και όχι ένας αιώνιος Peter Pan» (σελ. 66), τονίζει ο συγγραφέας, σε αντίθεση με τον κόσμο μας που πάσχει από μία αποθέωση του παλιμπαιδισμού.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αναφορές του συγγραφέα για την ταυτότητα του άντρα, στο ότι ο άντρας έχει ανάγκη να ανακαλύψει τη θηλυκή του πλευρά, όχι όμως ως ομοφυλοφιλία, αλλά «ως ανάγκη να παραδίνεται χωρίς να χάνεται, να μένει συνδεδεμένος με την απλότητα χωρίς να προδίδει τον πόθο για χαρά και ευχαριστία» (σελ. 77).
Η ψυχή μας είναι ένα σπίτι. Στο υπόγειό του βρίσκονται οι αποκλεισμένες ενορμήσεις μας που δημιουργούν νευρωτικά υποκατάστατα. Το ισόγειο είναι η αυτοεικόνα μας η γνωστή στη συνείδησή μας, με τα πολλά προσωπεία, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε. Είμαστε ένα από τα προσωπεία μας ή πολλά ή όλα τα προσωπεία μας; Τέλος, το υπερώο, η σοφίτα, είναι το «δυνάμει είναι μας», το ποιος είναι τελικά ο αληθινός μας εαυτός, αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Ας μη χάνουμε λοιπόν τον υπαρξιακό μας στόχο (σελ. 114 και 115). Εδώ μπορεί, βέβαια, κάποιος να παρατηρήσει ότι το «δυνάμει είναι», ισοδυναμεί με το «καθ’ ομοίωσιν Θεού» και αυτή η οδός είναι μία πρόκληση αναζήτησης του «Θεού που θα μας υιοθετήσει και θα μας αναγνωρίσει» (σελ. 271). Γι’ αυτό και «αιωνιότητα είναι όχι να μην έχει ο χρόνος τέρμα, αλλά να είμαστε ζωντανοί εμείς εντός της» (σελ. 93).
Αξίζει ακόμη να σταθούμε σε μερικές αναφορές του συγγραφέα που μας καλούν σε συζήτηση με τον έσω άνθρωπο:
«Ο λόγος που κάποιος είναι μόνιμα θυμωμένος και κατηγορεί κατ’ εξακολούθηση τους γονείς του για κακές στιγμές του παρελθόντος του και για απεχθή χαρακτηριστικά τους είναι ο υποσυνείδητος φόβος τού και ο ίδιος να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά ή θα υιοθετήσει μιμητικά τη στάση τους» (σελ. 131)
«Οι ανάγκες μας δεν διευθετούνται με το κουμπί, αλλά με τη σχέση, με τον κόπο της αγάπης» (σελ. 157)
« Αν ο άλλος δεν σου ζητήσει τη βοήθειά σου, δεν οφείλεις να του τη δώσεις» (σελ. 303)
«Η προσευχή είναι έκφραση της προϋπάρχουσας επιθυμίας της ψυχής για ελευθερία που εναποτίθεται με ασφάλεια στην επίκληση του ονόματος του Χριστού» (σελ. 269)
«Είναι ευγνωμοσύνη να νιώθεις ΤΙΠΟΤΑ μπροστά σε ευλογημένους ανθρώπους» (σελ. 285)
Σκοπός της ψυχοθεραπείας είναι να ξαναβρούμε προσανατολισμό σε ό,τι αφορά στον σκοπό της ζωής μας. Γι’ αυτό και η ψυχοθεραπεία συναντά την πνευματικότητα της πίστης. Είναι δύο δρόμοι που ενώ ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία (επιστήμη-πίστη) οδηγούν στο ίδιο πρώτο τέρμα: την αλήθεια για τον άνθρωπο, την ενοποίηση του εσώτερου κόσμου του, την διαμόρφωση ταυτότητας στην οποία χωρούν και άλλοι, χωρίς λίθους αναθέματος, στην επούλωση του τραύματος της διάσπασης, του χωρισμού, της αυτοθέωσης, των μεγάλων ΓΙΑΤΙ που ταλανίζουν την ύπαρξη.
Από κει και πέρα η ψυχοθεραπεία ολοκληρώνει την αποστολή της. Η πνευματικότητα της πίστης όμως χαράζει έναν καινούργιο δρόμο, το τέρμα γίνεται αρχή πορείας προς τον Θεό, οικείωσης της αγάπης, του ΜΑΖΙ, της εγγύτητας. Σ’ αυτόν τον δρόμο μας ταξιδεύει ο συγγραφέας σε ένα εξαιρετικό βιβλίο!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κέρκυρα, 25 Ιανουαρίου 2020
