Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν εκτός των άλλων και ψάλτης.
Η παράδοση αναφέρει ότι λίγο πριν πεθάνει (1911) έψαλε το Δοξαστικό της Ενάτης Ώρας των Θεοφανείων, το λίαν συγκινητικό “Την χείραν σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου, μεθ’ης και δακτύλω αυτόν,ημίν καθυπέδειξας έπαρον υπέρ ημάς,Βαπτιστά,ώς παρρησίαν έχων πολλήν. Και γαρ μείζων των προφητών απάντων, υπ’ αυτού μεμαρτύρησαι.Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ’ ημών, επισφραγίζων τον ύμνον,και προεξάρχων της πανηγύρεως”.
Ο σπουδαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής Δημήτρης Κοσμόπουλος, στην ποιητική συλλογή “Κρυπτόλεξον”, γράφει αυτό το ποίημα για τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, με αφορμή το “προεξάρχων της πανηγύρεως”, αναφερόμενος στο “πανηγύρι του θανάτου” ως περάσματος στην αιώνια ζωή. Μας το έστειλε ο καλός φίλος Γιώργος Μπάτζιος, τον οποίο θερμά ευχαριστούμε, και το μοιραζόμαστε με όλους σας!
Ἐρήμους περιπολῶν, θριξὶ καμήλου σκεπόμενος
–τρεμάμενη καρδούλα μου, στρουθὶ κυνηγημένο–
θά ’ρθεις καὶ πάλι δείχνοντας Ἀμνὸ τὸν Βαπτιζόμενο
νὰ φωτισθοῦνε τὰ νερά. Μ’ αὐτὴ τὴν νύχτα, ἐδῶ, ἐπιμένω
ἔρχου ταχύ, κρατώντας τὸ κεφάλι σου τὸ μεθυσμένο
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ ἡ χεῖρα σου ἔδρεψε καὶ οὐράνισε τὸ αἷμα
ὡς ἥψατο τὴν ἀκήρατον κορυφήν. Κῦμα τὸ Πνεῦμα
λυώνει στὴν χάρη τακεροὺς τοὺς ὀφθαλμούς σου. Ἐρημωμένο
τὸ δῶμα μου, τὸ στρῶμα κρύο. Ἀνάκτορο φωτολαμπὲς
γίνεται ὁ χρόνος ποὺ ὑπολείπεται. Ὑπὲρ τὴν πούλια καὶ τὴν ἄρκτο
ξυπνάει σπινθήρ, ἀστὴρ τοῦ πόλου, στὸ κρυερὸ ἀχανὲς
ἄστρο βαθείας λάμψεως, παλάτι τῶν ἀνάκτων.
Παρακαλῶ, γίνου, τῆς πανηγύρεως ὁ προεξάρχων,
στὸ πανηγύρι τοῦ θανάτου μου καὶ στῆς σιγῆς μου τὶς παραμονές.
