«ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΜΟΥ» – ΤΟ ΟΓΔΟΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Με αφόρμηση από το βιβλίο του γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» (εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ) συνεχίστηκαν το απόγευμα του Σαββάτου 27 Ιανουαρίου 2018 στην «Γωνιά» οι συνάξεις του κύκλου γονέων και νέων ζευγαριών της Ενορίας Αγίων Πάντων πόλεως.
Η όγδοη σύναξη είχε ως θέμα της το «Είμαι μόνιμα στις μαύρες μου». Ο γέροντας Θαδδαίος αναφέρει ότι «Ο Κύριος μάς ακούει ακούραστα να παραπονιόμαστε όλη την ώρα». «Παράλληλα, ενώ οι άνθρωποι καταπιάνονται με πολλές δραστηριότητες: με φιλοσοφία, ορθολογισμό, επιστημονική έρευνα, εντούτοις όλα αυτά είναι πολύ εφήμερα. Η παρηγοριά διαρκεί πολύ λίγο κι έπειτα εδραιώνεται η κατάθλιψη και η απόγνωση. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη νιώθουν γενικώς πολύ μόνοι, ακόμα κι όταν είναι ανάμεσα στα πιο κοντινά τους οικογενειακά πρόσωπα. Αυτό οφείλεται στην πεπτωκυία φύση μας. Πηγαίνουν μαζί σε μπαρ και ταβέρνες και μεθάνε, σπάνε ποτήρια και μπουκάλια και επιστρέφουν σπίτι τους με κοψίματα και ουλές, αλλά παρηγοριά δεν βρίσκουν. Την αναζητούν παντού, μα δεν την βρίσκουν. Όμως όσοι είναι ένα με τον Κύριο, όπως οι άγγελοι, είναι πάντοτε εν ειρήνη και έχουν χαρά στην καρδιά τους. Η ειρήνη και η χαρά τους είναι αναλλοίωτες»
Επισημάνθηκε, εξ αφορμής και των λόγων αυτών, ότι οι άνθρωποι βρισκόμαστε «στις μαύρες μας», όταν η καρδιά μας είναι αταπείνωτη, όταν θέλουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε και διαπιστώνουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Παράλληλα, η μελαγχολία είναι σημάδι απουσίας ουσιαστικής επικοινωνίας με τον πλησίον μας, καθώς και σχετική ολιγοπιστίας, αφού δεν ελπίζουμε στον Θεό. Υπάρχουν όμως και άλλες ερμηνείες. Πιθανόν να φτάνε και σωματικοί παράγοντες, όπως ορμονικές διαταραχές ή έλλειψη βιταμίνης D για τις κρίσεις μελαγχολίας, ένα αδιόρατο άγχος θανάτου, το οποίο μας αφήνει ανικανοποίητους και το οποίο συναντιέται με το αταπείνωτο φρόνημα, αλλά και κόπωση εξαιτίας των πολλών ενασχολήσεων, όπως επίσης και μεγαλύτερη ευαισθησία σε γεγονότα και καταστάσεις της από κοινού ζωής, ιδίως σε θέματα χαρακτήρα του άλλου, που κάποτε γίνονται βουνό!
Η σχέση του ζευγαριού παίζει μεγάλο ρόλο στο να μειωθεί η μαυρίλα στην ζωή του κάθε συζύγου. Η κατανόηση, η αγάπη, κάποτε η σιωπή και η υπομονή στις μαύρες του άλλου βοηθούν να συνειδητοποιηθεί από τον μελαγχολικό ότι δεν είναι μόνος του και ότι ο σύντροφός του διακριτικά είναι διαθέσιμος για να βοηθήσει στην δυσκολία, να μοιραστεί την κούραση και την απόγνωση, όπως επίσης και να καταλάβει την κακοδιαθεσία.
Από την άλλη, το να βρίσκουμε χρόνο να ξεκουραζόμαστε, όπως επίσης και να μην έχουμε την αίσθηση ότι τα πάντα εξαρτώνται από μας γεννά προϋποθέσεις υγείας και χαρούμενης διάθεσης. Η προσευχή στον Θεό, το δυνάμωμα της πίστης, αλλά και ένα αίσθημα ότι ο άλλος αξίζει για μας και ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε απορρίπτοντας συνολικά εκ των λαθών το πρόσωπο, αλλά και το να ζητάμε λίγο χρόνο ηρεμίας βοηθά.
Όταν υπάρχουν παιδιά ή όταν ο άνθρωπος είναι δημιουργικός, τότε δεν υπάρχει time out στην ροή των δραστηριοτήτων και στην πίεση που βάζουμε στον εαυτό μας, θέλοντας και μη. Τότε η προσευχή και η υπομονή, αλλά και να το πάρουμε απόφαση ότι εμείς θα δώσουμε λίγο χρόνο, δημιουργώντας τον και απαιτώντας, αν χρειαστεί, από τους άλλους να το σεβαστούν, είναι σημαντικό.
Κλειδί η θέρμη της προσευχής, η συγκέντρωση στις λέξεις και τις έννοιές της.
Η επόμενη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018, ώρα 4 το απόγευμα, στην «Γωνιά», με θέμα «δεν θα δακρύσω πια για σένα».
