«ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟ;»–
Η ΔΕΚΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Το απόγευμα του Σαββάτου 25 Φεβρουαρίου 2017 συνεχίστηκαν οι συνάξεις του κύκλου Γονέων της Ενορίας Αγίων Πάντων Κέρκυρας για το ιεραποστολικό έτος 2016-2017. Το θέμα των συνάξεων αρύεται από τα «Έργα Ασκητικά» του αββά Δωροθέου της Γάζης.
Θέμα της δέκατης συνάντησης ήταν το «Είναι αμαρτία να κατακρίνω τον άλλο;». Η ασκητική παράδοση επισημαίνει ότι ο άνθρωπος συνηθίζει να καταλαλεί εις βάρος του πλησίον του ή να τον κατακρίνει. Καταλαλώ σημαίνει ότι αποκαλύπτω στους άλλους τα λάθη και τις αμαρτίες του αδελφού μου. Κατακρίνω σημαίνει ότι με αφορμή κάποιο παράπτωμα καταδικάζω ολόκληρη την διάθεση της ψυχής του, π.χ. αντί να επισημάνω ένα ψέμα, τον κατηγορώ ότι είναι ψεύτης.
Καταλαλιά έχουμε στον γάμο όταν βγάζουμε τα άπλυτα του συντρόφου μας στην φόρα, κυρίως στους γονείς ή τα αδέρφια μας ή σε κάποιους φίλους μας. Η κίνηση αυτή γίνεται είτε γιατί θέλουμε να βρούμε δικαίωση στην κακή συμπεριφορά του άλλου ή για να μας βοηθήσει κάποιος να βρούμε δικαιολογίες για την στάση του. Συνήθως όμως η στάση αυτή γυρίζει εις βάρος μας, διότι ο τρίτος άνθρωπος δεν έχει την ωριμότητα να ακούσει χωρίς να εμπλακεί συναισθηματικά στις δυσκολίες μας. Ιδίως όταν είναι ο γονέας μας, τότε αντιμετωπίζει τον σύζυγο ή την σύζυγό μας με καχυποψία. Εμείς μπορεί να τα βρούμε μεταξύ μας. Όμως η κακή διάθεση μένει.
Μόνο ο πνευματικός πατέρας μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτή την περίπτωση, εκείνος που δεν εμπλέκεται συναισθηματικά, αλλά με την βοήθεια της χάριτος του Θεού προσπαθεί να δώσει νηφάλιες οδηγίες σχετικά με την συνύπαρξη του ζευγαριού και τη διαφύλαξη της αγάπης.
Η κατάκριση πάλι μας βάζει σε μία λογική εξουσίας εις βάρος του άλλου. Τον εξουδενώνουμε για να αυτοδικαιωθούμε και στην ουσία για να επιβληθούμε. Δείχνουμε έτσι ότι δεν υπάρχει περιθώριο για να τον συναντήσουμε και να τον εμπιστευθούμε, αλλά μένουμε στα αρνητικά σημεία του χαρακτήρα του και την ίδια στιγμή μεταφέρουμε συνεχώς μαζί μας την αμφισβήτηση της διάθεσής του για κάτι καλύτερο. Αφού είναι έτσι, γιατί να περιμένω κάτι διαφορετικό; Όμως ένας τέτοιος δρόμος δεν έχει ωφέλεια, διότι κατακρίνοντας τον άλλο φορτώνομαι ένα βάρος στην ψυχή μου, τόσο έναντι του ιδίου όσο και έναντι του Θεού.
Μέσα από την ασκητική παράδοση διαφαίνεται ένας σώφρων δρόμος. Η κατάκριση μας οδηγεί σε μία εξωστρεφή θεώρηση της ζωής. Για όλα φταίει ο άλλος. Ακόμη και όταν στρεφόμαστε στον εαυτό μας, συνήθως λέμε ότι είμαστε διαφορετικοί, καλύτεροι από τον άλλο, με αποτέλεσμα η αυτοκριτική μας να γίνεται δικαίωση διότι ο άλλος δεν μπορεί να διορθωθεί, να γίνει όπως τον θέλουμε ή όπως νομίζουμε ότι δικαιούμαστε. Αυτός ο δρόμος είναι δρόμος αμαρτίας, διότι δεν αφήνει περιθώρια συγχώρησης και αγάπης.
Η πνευματική ζωή οδηγεί στην ταπείνωση να σεβόμαστε την ιδιορρυθμία του άλλου, να τον συγχωρούμε, να τον αγαπούμε και να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός. Εάν αυτό δεν λειτουργεί αμοιβαία, τότε η σχέση περνά μεγάλες δυσκολίες. Όμως η πνευματικότητα μας ασκεί στην υπομονή, την μεγαλοκαρδία, την αίσθηση ότι ο γάμος είναι ένα άθλημα στο οποίο μόνο η αγάπη μπορεί να βοηθήσει να περάσουμε τις δυσκολίες.
Καλό είναι να γνωρίζουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας και να παλεύουμε να τα αντέξουμε και να τα διορθώσουμε. Έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην οδό της αληθινής συνάντησης με τον πλησίον. Και ας μη λησμονούμε ότι ο Θεός κρίνει τον καθέναν ανάλογα με τα μέτρα του. Ας αντιμετωπίσουμε τον σύζυγο ή την σύζυγό μας ανάλογα με τα δικά του μέτρα και όχι μόνο ανάλογα με τα δικά μας. Σ’ αυτόν τον αγώνα η προσευχή είναι μεγάλη βοήθεια, όπως και η εκκλησιαστική ζωή εν γένει.
Η επόμενη συνάντηση θα γίνει το Σάββατο 4 Μαρτίου 2017 και ώρα 4 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο “Γωνιά”, με θέμα «εγώ φταίω για όλα;».
